“Als hij ziek wordt, wil ik voor hem zorgen”

'We hebben Justin meteen opgehaald'

“Op het moment dat de bezoekregeling werd stilgezet, hebben wij onze zoon Justin meteen opgehaald. Stel dat hij ziek wordt door corona, dan wil ik voor hem zorgen. Dan wil ik niet dat iemand anders dat doet. Justin heeft het syndroom van Down en woont sinds 2015 in een woning van ’s Heeren Loo. Een vriend die hij kent van dagbesteding woonde al bij ’s Heeren Loo en ze gingen samen zijn woning bekijken. Hij kwam die dag thuis en zei: ‘Ik ga in Vaassen wonen.’ Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde, maar hij bleef maar aandringen dat wij er ook een keer moesten gaan kijken. Dat deden we en binnen een half jaar woonde hij er al. 

Structuur is weg

Voor mij is het fijn om Justin weer elke dag thuis te hebben. Maar voor hem is het erg wennen. Zijn hele structuur is weg. Hij kan niet meer naar de dagbesteding en naar linedance wat hij zo leuk vindt. Dat mist hij enorm. Structuur is eigenlijk het allerbelangrijkste in zijn leven. Dat geeft hem rust en veiligheid. Die structuur proberen we nu zelf aan te brengen. Wij werken beide vanuit huis en Justin nu ook. We halen iedere week werk op bij de dagbesteding en als dat af is brengen we het samen weer terug. Hij krijgt energie van werken en heeft het gevoel dat hij ertoe doet. Dat vind ik belangrijk. Verder wandelen we veel zodat we in beweging blijven. En hij gaat iedere week een dag logeren bij zijn zus Romy die toevallig ook bij ’s Heeren Loo werkt. Dan gaan ze samen lekker eten, films kijken en dansen. 

Veel contact met huisgenoten

Justin houdt veel contact met zijn huisgenoten in Vaassen. Dagelijks videobellen we met de andere cliënten van zijn woning. Hiervoor krijgen we echt alle medewerking van de begeleiding. Hij krijgt van hen een weekplanning zodat hij weet wie er overdag en ’s avonds dienst heeft. Dat geeft structuur. Je merkt dat Justin zekerheid zoekt. Laatst vroeg hij aan een begeleider: ‘Mag ik mijn kamer even zien?’ Ik heb het idee dat hij denkt dat hij er straks niet meer kan wonen. Zijn kamer even zien en zien dat zijn bed er nog staat, dat was een bevestiging die hij even nodig had. 

Knuffelbeer

Gelukkig kan hij zijn vrienden af en toe ook in het echt zien. Ze zijn hier een keer met de auto geweest om voor het raam te komen zwaaien. Net als de begeleiders van linedance. Zij kwamen Justin een knuffelbeer brengen. En even met ons praten bij de voordeur. Ze waren zichtbaar geëmotioneerd. Om elkaar zo even te zien, dat zijn echt lichtpuntjes voor Justin. Waardoor zijn leven weer wat fijner wordt. 

Proberen een positieve draai te geven

Verdrietige momenten zijn er ook. Als er een persconferentie is bijvoorbeeld. We zitten dan met het hele gezin voor de buis. Hij hoopt altijd dat er gezegd wordt dat hij terug mag naar de woning. Na afloop van de persconferentie leggen we hem uit dat het nu nog niet kan. Dan zie je hem denken. Vervolgens gaat hij verdrietig, soms bijna depressief, naar zijn kamer. Die frustratie kan je niet goed wegnemen. Hij weet dan even niet waar hij met zijn gevoelens naartoe kan. Dat duurt gelukkig nooit lang. We leggen hem uit dat we nog steeds kunnen videobellen met zijn vrienden en proberen er zo een positieve draai aan te geven. 

Terug naar de woning 

Eerlijk gezegd zie ik er best tegenop als hij straks weer teruggaat naar de woning. Ik geniet nu zo van zijn aanwezigheid. Het is net alsof hij nooit uit huis is geweest. Natuurlijk kwam hij ieder weekend wel thuis, maar nu is hij er altijd. Maar ik gun het hem met alles van de wereld als hij straks weer naar zijn tweede huis kan. Daar vindt het grootste gedeelte van zijn leven plaats. Thuis bij ons vindt hij ook fijn, maar zijn leven is bij ’s Heeren Loo. Daar is hij op zijn plaats en daar is hij het meest gelukkig.”

Wil je jouw verhaal ook delen? Stuur dan een e-mail naar socialmedia@sheerenloo.nl en we nemen zo snel mogelijk contact met je op.