Klimmen tot hoog in het klimrek, staan op een bewegende kast of de dikke mat op je af laten komen. Dat is voor de 31-jarige Corine, die een lichte verstandelijke beperking heeft, enorm spannend. Toch is er een goede reden waarom ze dit doet. Psychomotorisch therapeut Renske helpt haar met dit soort oefeningen om op een goede manier om te gaan met spannende en nieuwe situaties en daarbij op zichzelf te blijven vertrouwen.
In het dagelijks leven trekt Corine zich snel terug. Wanneer een situatie te spannend of onduidelijk wordt, staat ze niet meer open voor een gesprek met haar omgeving. Ze trekt de deur soms letterlijk dicht. “Vermijdingstrategie zie je vaak bij mensen met een lichte verstandelijke beperking”, legt psychomotorisch therapeut Renske uit. "Dit kan leiden tot het uit contact treden met de begeleiders, weinig zelfvertrouwen en tot minder goed voor jezelf zorgen. Corine vindt het bijvoorbeeld erg ingewikkeld om contact met anderen aan te gaan en te blijven behouden. En zo ontstaan er snel problemen. Dat is voor Corine niet prettig, maar ook voor haar omgeving niet.”
Psychomotorische therapie
Na een gesprek met een begeleider, een gedragswetenschapper en Corine zelf wordt psychomotorische therapie voorgesteld. Al had Corine daar zelf weinig vertrouwen in. Renske: “Ze zei: ‘Ik ben wie ik ben en verander toch niet.’ Ik moet eerlijk toegeven, ik dacht dat ze er na drie keer mee op zou houden. Maar ze bleef komen en iedere keer als ik haar weer in de gang zie zitten voor een volgende sessie ben ik zo enorm trots. Trots dat ze weer die stap heeft gezet om te durven komen. Want naar therapie gaan is voor haar behoorlijk spannend.
Als het aan Corine ligt doen we iedere week hetzelfde spelletje. Het liefst een balspel. Dat kent ze en dat is veilig voor haar. Het is aan ons om haar met therapie uit te dagen nieuwe dingen te proberen. Daarom doen we elke week iets bekends en iets nieuws. We laten de spanning gecontroleerd oplopen en helpen haar daarmee om spanning te leren herkennen en te verdragen. Ze weet nu dat het gevoel weer zakt en dat ze om hulp kan vragen.”
Fingerspitzengefühl
Het is niet zo dat Renske al een kant-en-klaar plan voor Corine heeft liggen. “Natuurlijk is er een behandelplan, maar iedere week bekijken we opnieuw hoe het met haar gaat en welke oefening op dat moment bij haar past. Hoe voelt ze zich? Wat kan ze vandaag aan? Corine kan heel veel, maar wat ze aan kan hangt erg van de dag af. Als we het te moeilijk maken, dan komt ze niet meer terug naar therapie. Het is een hele dunne scheidslijn om de juiste balans te vinden. Hoe we het vandaag gaan aanpakken is echt dat fingerspitzengefühl, iets wat ik lastig kan uitleggen aan een ander. Corine haar uitdaging is dat als het spannend wordt ze in contact met ons blijft. En als dat dan lukt, dan ben ik zo enorm trots. Daar doe ik het voor.
Corine zal niet snel zeggen dat ze trots is op zichzelf, maar we merken zeker verschil. Ze verstopt zich minder op haar kamer, ze kan op een rustigere manier contact maken en stelt zich meer open voor een gesprek met begeleiders. Waar de deur vaak dicht ging, staat hij nu op een kiertje en soms zelfs open. Ik vind het mooi om te zien dat ze nu iets kan wat ze vroeger niet vanuit huis heeft meegekregen. En dat ze meer vertrouwen heeft in zichzelf en andere mensen.”
