Hoe ga je er als groep mee om als er ineens een grote verandering is. Wat gebeurt er met de samenstelling van de groep en hoe gaat ieder individu ermee om? Op Druivenhof 7 gebeurde zoiets dergelijks. Karin, José en Mike vertellen met trots over hun zoektocht.
Karin: “De rust op de groep in September 2020 werd flink verstoord door de komst van nieuwe bewoner Henk. Dat was enorm schrikken en aanpoten voor ons, de zorgmedewerkers op de woning, maar ook voor de andere bewoners van de Druivenhof. Henk heeft een flinke gebruiksaanwijzing, die we met elkaar moesten leren kennen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Zijn moeilijk verstaanbaar gedrag waar we in aanvang geen raad mee wisten, leidde tot uitval van collega’s en zelfs tot het vertrek van sommigen. We waren als groep niet toegerust om de juiste ondersteuning te bieden, en hebben daar hard aan gewerkt om dat wel te worden.”
Oude bomen verhuis je soms wél
José: “De aanleiding voor Henk om te verhuizen was dat hij veruit de oudste op zijn oude woning was en de kloof tussen hem en de andere bewoners steeds groter werd. Hij moest vaak het onderspit delven. De noodzaak om te verhuizen was er duidelijk. Maar was onze woning dan de juiste plek voor Henk?” Kon dit een succes worden?
Karin: “Dat wisten wij op dat moment ook nog niet. Maar we waren vastbesloten om er vol voor te gaan. Dat konden we niet alleen, dus hebben we de hulp ingeschakeld van de woning waar hij voorheen woonde en de gedragswetenschapper die hem al kende. We vormden een kernteam dat om Henk heen stond. We konden met dit vaste team bespreken wat er gebeurd was als de situatie uit de hand was gelopen. En dat gebeurde regelmatig. Maar wat er ook gebeurde, je stond er nooit alleen voor, er was altijd iemand uit dit team om erover te praten.”
Mike: "De bewoners op Druivenhof 7 gingen hun eigen gang, hier en daar als Henk zich verbaal uitte, hoorde je geluiden van de medebewoners die kenbaar maakten de verbale minder prettige uitingen van Henk niet fijn te vinden. Gaandeweg de weken leerden de bewoners Henk beter kennen en werd voor hen vanzelfsprekend dat Henk ook bij de groep hoort. Inmiddels worden zelfs handjes en kusjes gegeven en wordt er gelachen met elkaar."
Terugkijken op het proces
Karin: “Henk heeft zich ontwikkeld, maar wij, als team, hebben onszelf ook ontwikkeld. Wij geven hem structuur en veiligheid en weten hoe we hem moeten begeleiden. We herkennen zijn gedrag en weten precies in welke fase hij zit. Iedere fase kenmerkt gedrag. Bijvoorbeeld in de eerste fase is Henk vrolijk en ontspannen en haalt hij geintjes uit. Bij iedere fase weten we inmiddels hoe wij daar het beste op in kunnen spelen.
Mike: “Henk heeft niet alleen moeilijk verstaanbaar gedrag, hij is ook doof, dus we moesten basisgebaren en mimiek aanleren. Zoals eten, drinken en slapen. Er is een pictobord dat we gebruiken in de zorg voor Henk."
"Omdat Henk zo onverwachts kan reageren, was ik huiverig. Als hij te dichtbij kwam voelde dat niet fijn voor me,” zegt José.
Karin: “We zijn best in het diepe gegooid, maar doordat we door het diepe zijn gegaan, hebben we Henk heel goed leren kennen en durven we naast hem te staan. We zijn als het ware samen door een dal gegaan en er samen ook weer uit geklommen. Inmiddels weten we precies wat we aan Henk hebben en hij weet dat van ons. We begrijpen zijn gedrag ook beter. En gelukkig is destijds die beslissing genomen om Henk te laten verhuizen. Als je nu naar Henk kijkt, zie je dat hij op zijn plek zit. En wij gaan inmiddels door het vuur voor Henk. We zijn met het team heel trots op waar we nu staan. Als we terugkijken naar wat we in twee jaar hebben bereikt.”
José: “We hebben het gered, en daar zijn we trots op! En Henk… Henk blijft, wat er gebeurt gebeurt er, hij blijft.”
