"Doe ik dit voor hem of doe ik het voor mezelf?"

bijdevoordeur

De coronacrisis heeft een grote impact op het dagelijks leven. Van onze cliënten, onze medewerkers, maar ook voor de families en verwanten van onze cliënten. Hoe beleven zij deze moeilijke periode?

In onze serie #bijdevoordeur delen we deze bijzondere verhalen. Hieronder lees je het verhaal van Grietje (53), Hennie (60) en hun zoon Ariën (27).

“Onze zoon Ariën is 27 jaar oud en functioneert op een laag niveau. Hij heeft een vorm van autisme en hij kan niet praten, maar wel lopen. Ariën vindt het leuk om de aandacht te krijgen, om te wandelen en hij houdt van lekker eten. Hij is erg gebaat bij structuur en vaste patronen en kan soms heel angstig zijn voor bepaalde dingen. Laatst wilde hij per se naar de supermarkt op het woonzorgpark, dus liepen we daar samen naar toe. Een week eerder was hij juist bang en ging hij voor diezelfde deur op de grond zitten. Zijn reacties kan je niet altijd goed inschatten. Ariën woont al vanaf zijn 13e bij ‘s Heeren Loo. Hij heeft op verschillende groepen gewoond en is vaak verhuisd. Nu woont hij op een vaste groep en hij heeft het daar erg fijn.

Ariën vindt het heerlijk als wij er zijn. We gaan dan vaak een eindje lopen en dan gewoon ergens op een bankje zitten met iets lekkers erbij, meestal chips en wat drinken. Voor corona deden we dat ook al. Toen gingen we ook altijd even mee op de groep om bij te praten, maar dat kan sinds corona niet meer. De eerste keer dat we op bezoek mochten wilde hij ons meetrekken naar binnen, maar dat mocht natuurlijk niet. We hebben altijd al goed contact gehad met de groep en de begeleiding. Ook kregen we in coronatijd foto’s en filmpjes van bijvoorbeeld zijn dagbesteding op de woning. Ik vond het fijn dat ze goed met ons meedachten en we zo toch op de hoogte konden blijven. Dat hebben ze daar goed opgepakt, want voor iedereen was het natuurlijk een nieuwe situatie en was het echt zoeken naar oplossingen.

Zoeken naar een manier

In de tijd dat we hem niet mochten zien, zijn we ook begonnen met videobellen. Het was wel even zoeken hoe we dat het beste konden doen. Ik denk zelf dat hij meer snapt dan hij laat zien. Ik liep dan met de telefoon door het huis om hem bekende dingen te laten zien. Als er iemand thuis was, zoals mijn man of dochter, dan kwamen zij ook in beeld. Ariën is gek op muziek en zingen en soms speelde mijn dochter Christine dan tijdens het videobellen op haar gitaar een liedje. Dan zat hij op zijn bed mee te wiegen, zo mooi. Het is vaak wel zoeken hoe je zijn aandacht vast kan houden, want je ziet elkaar wel maar hij praat zelf natuurlijk niet. Soms kon je ook merken dat hij er geen zin in had, want dan liep hij gewoon weg. Naja, volgende keer beter dacht ik dan. Maar dat zingen was écht een succes. De laatste paar keren dat we belden, had ik het idee dat hij het niet meer zo leuk vond. Hij maakte dan een klagelijk geluid, alsof hij meer wilde dan alleen videobellen. Ik weet het niet zeker natuurlijk, maar dat gevoel heb ik erbij.

Ik vond het zelf heel heftig om Ariën niet te zien, maar op een bepaalde manier kon ik het wel relativeren. Zelf werk ik ook bij ‘s Heeren Loo, op een woning waar corona heerste. Toen het daar eenmaal was, wist ik ook dat het niet verantwoord was om Ariën te zien. Na drie maanden mochten we hem weer opzoeken. Dat was erg heftig. Toen ik op die dag na het bezoek weer wegging, heb ik enorm gehuild. Ik heb mijn gevoel steeds weggestopt in die periode en je verstand neemt dan de overhand. De tweede keer ging ik vanuit werk met een mondkapje op naar hem toe. Ariën schoof toen mijn mondkapje aan de kant en aaide me over mijn wang. Dat was zo heerlijk.

Verder loslaten

Soms nemen we hem ook mee naar huis, maar ik vraag me steeds vaker af of we hem daar wel een plezier mee doen. Ik merk dat hij daar overprikkelt van raakt. Hij is dan bezweet en gestresst. En erg gefocust op de koelkast en de lade met koekjes. Doe ik dit dan voor hem of doe ik het voor mezelf? Ik ben nog niet zo ver dat ik ook dat wil stoppen, dan is die fase ook weer voorbij. Je laat hem dan weer een stukje verder los en daar ben ik nog niet aan toe. Mijn man zegt vaak dat we hem er geen plezier mee doen en hij heeft waarschijnlijk gelijk. Als ouders moet je op een bepaald punt komen voordat je het los kan laten, steeds weer een stapje verder. Ariën woont nu in Ermelo, dat is echt zijn plekje en zijn thuis geworden.”