“Het is bijzonder dat je een broer met een beperking hebt”

De coronacrisis heeft een grote impact op het dagelijks leven. Van onze cliënten, onze medewerkers, maar ook voor de families en verwanten van onze cliënten. Hoe beleven zij deze moeilijke periode? 

In onze serie #bijdevoordeur delen we deze bijzondere verhalen. Hieronder lees je het verhaal van Manon (29) en haar broer Rick (33).

“Mijn broer Rick heeft een verstandelijke beperking en autisme. Hij kan niet praten en functioneert ongeveer op het niveau van een peuter van 2,5 jaar. Hij verstaat gesproken taal dus je kan gewoon tegen hem praten. Door zijn mimiek en geluidjes kan je merken of hij iets leuk vindt of niet. Hij kan het woord ‘Hai’ zeggen en door de manier waarop hij dat zegt, kan ik horen wat hij bedoelt. Rick is vier jaar ouder dan ik en hij heeft tot zijn 22e thuis gewoond, dus ik ben echt met hem opgegroeid. Voor mij is het normaal dat je elkaar zo kan lezen. Hij heeft veel van mij geleerd, maar ik heb ook zeker van hem geleerd. Iets simpels als een bekertje vastpakken bijvoorbeeld: ik weet niet meer of hij het mij heeft geleerd of ik hem.

Een hele berg knutselspullen

Rick houdt enorm van winkelen en er op uitgaan. Hij wil dan zoveel mogelijk kopen, zoals merkkleding, speelgoed en knutselspulletjes. Voor corona haalde ik hem iedere zaterdag op en dan gingen we samen met onze moeder het hele dorp rond. Naar de kapper, wat lekkers eten en natuurlijk kleren kopen. Op zondagavond ging hij dan weer terug naar de woning. Toen kwam corona en is dat allemaal stilgelegd vanwege de bezoekregeling. Zelf zit ik in de vertegenwoordigingsdeelraad en zag ik de sluiting eigenlijk al wel aankomen. Ik heb toen een hele berg knutselspullen en dingen die hij leuk vindt verzameld en in een grote doos gedaan. Die heb ik gelukkig nog voordat de boel op slot ging kunnen afgeven bij de woning. Rick houdt echt van knutselen en er gaan makkelijk duizend stickers op een dag doorheen. Daarom vond ik het zo belangrijk dat hij een voorraad spulletjes had.

Ook heb ik een iPad naar de woning gebracht, zodat we voor het eerst samen konden beeldbellen. Hij zat een beetje naar het scherm te staren en vond het maar vreemd. Op een gegeven moment hebben we Facetime geprobeerd. Hij zag zichzelf ineens onderin het scherm en toen had hij wel door dat het een soort live tv is waarbij interactie mogelijk is. Dat was echt een hele openbaring: hij aaide het scherm om te laten zien ‘Ik ben er.’ Het is wel na ongeveer vijf minuten klaar hoor, het is even leuk om ons te zien en dan is het ook weer goed geweest voor hem.

In die weken mocht ik gelukkig ook tassen met speelgoed en kleding brengen. Rick stond dan in de deuropening en ik op twee meter afstand, zodat we wel konden zwaaien. Dat was ook het enige contact wat je dan had. Hij vond het leuk om de tassen uit te pakken. Soms was het voor mij wel moeilijk om in te schatten wat hij nodig had of wat hij leuk zou vinden. Normaal koos hij zelf alles uit en nu was het op de gok. Gelukkig hoorde ik van zijn persoonlijk begeleider of hij er blij mee was of dat hij het meteen ging opruimen. Soms kwam ik een tas brengen en dan ging hij er gelijk enthousiast vandoor. ‘Zou je niet even naar je zus zwaaien?’, vroeg zijn begeleidster dan.

Allemaal regels

Sinds 1 juli mag hij weer om de twee weken een weekend naar huis. Vanaf het moment dat ik de auto parkeerde bij de woning, was mijn broer enthousiast. Je merkt dat hij het fijn vindt om naar buiten te kunnen en weer naar de winkels te mogen gaan. Maar het was wel even wennen voor hem. Soms was hij ook in de war, want alles ziet er anders uit in de winkels en er zijn allemaal regels. Ik heb hem uitgelegd dat we onze handen moeten wassen. Ondanks alles heeft hij er echt van genoten. Het voelde meteen weer vertrouwd. Het was moeilijk aan hem uit te leggen dat we het weekend erop niet konden komen, dus dat hij iets langer moest wachten. We vertellen altijd alles eerlijk tegen hem, ook al heeft hij geen besef van tijd.

Mijn moeder had er ook veel last van dat ze Rick niet kon zien. Vooral al die regels en de onduidelijkheid. Die waren natuurlijk per woning en per cliënt anders. Mijn moeder snapte niet dat het bij de ene cliënt wel mocht en bij de andere niet. Ik sta er zelf iets anders in, want ik krijg veel meer informatie vanuit de vertegenwoordigingsdeelraad over waarom deze aanpak gekozen wordt. Maar ik snap wel dat het heel moeilijk te begrijpen is voor sommige mensen. Ze belde tijdens corona bijna dagelijks met de woning om te vragen hoe het ging. Voor mijn moeder was dat een hele onrustige tijd. Ze vroeg dan ook steeds aan mij wanneer hij weer mocht komen. De allereerste keer dat ze Rick weer mocht zien, had ze hem iets te veel verwend met eten dat hij alles er weer uit gooide.

Nu is het weer afwachten wat er gaat gebeuren natuurlijk. Mogen we hem weer wekelijks ophalen of blijft dit het hele jaar zo? We hebben voor eind november een vakantie gepland. Dan gaat hij een hele week mee naar Center Parcs. Dat is ook echt iets om naar uit te kijken, dat je samen een normale vakantie kan hebben

Een bijzondere broer

Ik heb heel lang niet doorgehad dat ik een broer had met een verstandelijke beperking. Pas toen ik een jaar of zeven was en bij een vriendinnetje thuis kwam. Zij had een oudere broer die wel kon praten. Ik was helemaal verbaasd dat dat kon. Natuurlijk had mijn moeder het me wel uitgelegd, maar ik was van kleins af aan gewend aan Rick. Voor mij was het niet apart. Pas later ga je je beseffen dat het bijzonder is dat je een broer met een beperking hebt.”

Deel jouw verhaal

Wil je jouw verhaal ook delen? Stuur dan een e-mail naar socialmedia@sheerenloo.nl en we nemen zo snel mogelijk contact met je op.

Gerelateerde items