Ruim dertig jaar geleden ontmoetten Wibo en Marion Edu. Een man op leeftijd die woonde bij ’s Heeren Loo. Hij had geen ouders, geen familie en geen netwerk. Niemand keek naar hem om. Daar begon het voor Wibo en Marion. Zij namen Edu één keer per maand mee naar huis. Hun eigen kinderen waren toen nog klein. Nu hun kinderen de deur uit zijn, verwelkomen zij nog regelmatig bewoners van ’s Heeren Loo bij hen thuis.
“Samen koken, lekker eten en heel hard zingen. Daar hield hij van. Edu was een luidruchtige man, maar zodra hij in de auto zat was hij stil. Daar genoot hij ontzettend van. Een paar keer gingen we met Edu naar Amsterdam, zijn geboortestad. Hij herkende Amsterdam aan de huizen en was dan heel blij. Maar in de kroeg wilde hij niet bij ons zitten”, vertelt vrijwilliger Wibo. “Hij wilde dan even onder zijn ‘eigen volk’ zijn. Prachtig om te zien. Enkele jaren geleden is Edu overleden en werd er met het hele gezin afscheid van hem genomen. Hij hoorde er echt een beetje bij.”
Verschillende kinderen
Na een tijdje kwam er een nieuwe oproep. Een jong meisje zonder netwerk. Zij kwam een paar keer bij Wibo en Marion op bezoek, maar mocht daarna bij haar oma gaan wonen. Vervolgens kwamen er verschillende kinderen langs. Sommigen bleven logeren, anderen kwamen voor een dagje.
Op dit moment komen er iedere maand twee meisjes een weekend bij Wibo en Marion. “Een rustig meisje en een pittig meisje dat weinig prikkels kan verdragen. Een dagje uit, met haar naar een pretpark of dierentuin gaan, zit er niet in. Dat geeft veel te veel prikkels”, vertelt Marion.
Lief en duidelijk
De meiden vinden het heerlijk om bij Opi (Wibo) en Omi (Marion) te logeren. Spelen op een kleedje met de barbies, op de fiets naar het bos, even wandelen bij de kinderboerderij, spelletjes doen en soms naar het zwembad. “Opi is lief, Omi is lief en duidelijk”, zeggen de meisjes. “Dat moet ook, want zonder duidelijkheid zou ons huis ontploffen”, aldus Marion. “De kinderen blijven toch zoeken naar grenzen.”
Het gewone leven ervaren
“Wat eten betreft, eten ze wat de pot schaft”, vertelt Marion. “Alleen bij speciale gelegenheden mag er gekozen worden. En natuurlijk moeten de kinderen ook hun eigen taakje doen in huis. Bijvoorbeeld het bestek opruimen. Vaak zijn ze dat niet gewend, maar ook dit hoort erbij”, vervolgt ze. Wordt er een buurtbarbecue of iets anders leuks georganiseerd? Dan vragen de buren van Wibo en Marion of de meisjes ook komen. Het is dan altijd feest in de straat, met een springkussen en heel veel kinderen om mee te spelen. Soms gaat dit goed, een andere keer niet. “Het is mooi dat de meisjes op deze manier het gewone leven mogen ervaren”, zegt Marion.
Mooie herinneringen aan de camping
Wibo en Marion hebben ook mooie herinneringen aan kamperen op de camping. “Er gebeurt altijd wel iets geks”, vertellen ze lachend. “Buren waarschuwen we daar altijd van tevoren voor. Vliegt er een kind uit de bocht? Liever niet mee bemoeien, wij zijn er voor ze. En zorgt zo’n uitje toch voor te veel prikkels? Dan zijn we zo weer thuis.”
Niks bijzonders
Wibo en Marion doen naar eigen zeggen niets bijzonders en dat maakt het juist zo bijzonder. Elk jaar stellen ze elkaar de vraag of ze er nog mee door willen gaan. “Voorlopig wel” is nu het antwoord, want Opi en Omi vinden het nog veel te leuk!
Wil je meer weten of heb je interesse om zelf een logeer- of gastgezin te worden? Neem dan contact op via vrijwilligerswerk@sheerenloo.nl.
