Het loopbaangeluk van Lisette Peschier

Bij alles wat ik doe, stel ik mezelf de vraag: ‘Is dit in het belang van de cliënt?’

's Heeren Loo is een organisatie die veel ruimte geeft aan haar medewerkers voor ontwikkeling en groei. Wie wil, kan verder! In de rubriek #loopbaangeluk komen medewerkers aan het woord die tijdens hun loopbaan diverse functies hebben bekleed en daarin een mooie groei hebben gemaakt en zich hebben kunnen ontwikkelen. Deze keer is Lisette Peschier - coördinator praktijkleren aan het woord.“De uitdaging die ik zie is om nog meer te kijken naar wat iemand wel kan (skills), naar zijn/haar talenten, drijfveren en motivatie. Dicht bij jezelf blijven, en gebruik maken van al het mooie talent wat er binnen 's Heeren Loo is. Goed zijn in wie je bent!"

Door het vrijwilligerswerk dat mijn moeder sinds 1988 bij 's Heeren Loo doet, kwam ik als jongvolwassene in aanraking met mensen met een beperking. Toentertijd kenden we het park nog helemaal niet, ondanks dat we in Noordwijk wonen. Ik deed een opleiding om in de kinderopvang te gaan werken. Doordat mijn interesse in mensen met een verstandelijke beperking gewekt was, liep ik stage op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen, de Kortvlietschool. Na het afronden van de opleiding zochten ze mensen bij 's Heeren Loo op het woonzorgpark Willem van den Bergh. Voor mij was het een logische stap dat ik toen de opleiding Z-verpleegkunde ging doen.

Tijdens mijn opleiding merkte ik algauw dat mijn affiniteit ligt bij de cliënten die een hoge mate van zorg nodig hebben, die vaak naast een verstandelijke beperking ook een lichamelijke beperking hebben. Na mijn diplomering heb ik enkele jaren in verschillende woningen gewerkt. Mijn toenmalige manager zei tijdens een gesprek tegen mij: ‘Ik zie een rol voor jou weggelegd om collega's mee te nemen in verpleegtechnische vaardigheden. Zou jij de trainer willen assisteren en willen ondersteunen bij de ontwikkeling van deze medewerkers?’ Zo rolde ik richting het geven van trainingen en het opleiden. In het begin deed ik dit naast mijn eigen baan maar toen er een vacature kwam als praktijkbegeleider heb ik gesolliciteerd. En ik ben het geworden. Dat is nu 14 jaar geleden.

Ontwikkeling

Daar zit ik nog steeds. Tussendoor heb ik nog een uitstapje gemaakt naar Amersfoort, waar ik drie jaar als specialist praktijkleren heb gewerkt. Dat waren leerzame jaren, waarin ik me bezighield met meer beleidsmatige processen. Ik merkte dat het werken in de regio, meer bij mijn talenten past. Wat minder hoog over en voor mijn gevoel dichter bij de cliënt, waar we het allemaal voor doen.

Het werk is in de loop der jaren heel erg veranderd. De functie van praktijkbegeleider is overgegaan in Coördinator praktijkleren dit houdt in dat ik me bezighoud met coördinerende werkzaamheden omtrent praktijkleren, coaching van werkbegeleiders en het mee ontwikkelen van onderwijsroutes en (maatwerk) scholingsadvies van huidige medewerkers en zij-instromers. Het werk is veelzijdiger geworden. Het leren en ontwikkelen voor medewerkers staat meer centraal dan vroeger. Er is aandacht voor het individu en we doen mee met de nieuwste technieken. Zoals het toepassen van VR brillen om studenten bepaalde ervaringen mee te geven. Bijvoorbeeld hoe het is om een verstandelijke beperking te hebben en hoe ziet een woonlocatie er eigenlijk uit. Innovatie is belangrijk, hier zet ik mij graag voor in. En bij alles wat we doen stellen we onszelf steeds de vraag ‘wat is het belang van de cliënt hierin?’ De cliënt is de basis, daar doen we het voor. Dat zie ik in alle lagen van de organisatie terug. Naar de student toe betekent dat ook dat we maatwerk leveren. 'Wat heb jij nodig om goed voor jouw cliënten te kunnen zorgen?’ We kijken daarbij vooral naar de persoon en niet naar het CV.

Mijn werk is zo bijzonder omdat ik me kan inzetten voor mensen die iets extra's nodig hebben. Dat spreekt me aan. We zien nu veel meer de mens als individu en kijken naar ieders behoefte. Mooi vind ik dat. Ik herinner me dat we tijdens de opleiding en de eerste jaren dat ik in de zorg werkte, niet nadachten over wat iemand echt wilde. Er werd om 10.00 uur koffiegedronken. Dat was het ritme en zo gebeurde het. Je keek niet naar de cliënt en stelde al helemaal niet de vraag: 'wil je eigenlijk wel koffie?’ Je smeerde boterhammen zonder te vragen wat de cliënt erop wilde. Er was geen eigen keuze. Die is er nu gelukkig wel. En net zo bij de medewerkers. Mensen zijn over het algemeen veel mondiger geworden en durven zich meer uit te spreken over wat zij willen.

Mijn doel voor de toekomst is dat ik vanuit mijn eigen expertise op het gebied van leven lang ontwikkelen de gehandicaptenzorg zo goed mogelijk kan bedienen. De bezetting op orde houden, dus voldoende mensen om continue kwalitatieve zorg te kunnen blijven leveren is de grootste uitdaging. We zullen de zorg met elkaar anders moeten gaan organiseren. Aan mij de taak om te kijken wat de zorgprofessional daarvoor nodig heeft en hoe ik daarbij van toegevoegde waarde kan zijn.

De uitdaging die ik zie is om nog meer te kijken naar wat iemand wel kan (skills), naar zijn/haar talenten, drijfveren en motivatie. Dicht bij jezelf blijven, en gebruik maken van al het mooie talent wat er binnen 's Heeren Loo is. Goed zijn in wie je bent!"

Op de foto: Lisette met haar moeder Corry, al 35 jaar vrijwilliger bij 's Heeren Loo.