Willem Dudok deed met 9 collega’s van communicatiebureau Johnny Wonder een dag vrijwilligerswerk bij een woning in Driehuis voor jongeren met een licht verstandelijke beperking en een stoornis in het autistisch spectrum. Het werd een dag die diepe indruk maakte. Maanden later komen de ervaringen nog regelmatig ter sprake tijdens de lunch. En het smaakt naar meer. Dus bezoeken ze de woning in het voorjaar opnieuw.
De praktijk beter leren kennen
“Ons bureau voelt zich erg betrokken bij ’s Heeren Loo. We doen namelijk al enige jaren opdrachten voor de organisatie, waaronder een campagne over het herkennen en beter begrijpen van mensen met een licht verstandelijke beperking. Daarnaast geldt voor meerdere mensen bij ons op kantoor, dat wij meer dan alleen een professionele band hebben met de doelgroep en met ’s Heeren Loo. We wilden dus graag een bijdrage leveren.
Daarnaast was het belangrijk voor ons werk om de praktijk beter te leren kennen. Zodat we een beeld krijgen van welke issues er spelen en hoe het er in de praktijk uit ziet. Dan weten we beter waar we het over hebben wanneer we een organisatie over allerlei communicatievraagstukken adviseren. De locatie in Driehuizen bleek geschikt voor ons om leuke dingen te doen.
Er gewoon zijn is voldoende
Vooraf hadden we contact met de begeleiders en dat was goed. We hadden namelijk grootse plannen gemaakt om samen met de jongeren te doen: een campagne in elkaar zetten, een mooie muurschildering maken of samen klussen. Maar na het gesprek met de begeleiders begrepen we dat dat te veel zou zijn voor de jongeren. Volgens hen was het al leuk om er gewoon te zijn en mee te draaien in de reguliere dingen. Wel namen we een voetbal, een jeu de boules set en wat lege schilderdoeken mee.
Ook hadden we veel ingrediënten voor een lekkere lunch ingepakt. Genoeg voor een gezellige dag met normale activiteiten. Het was een indrukwekkende ervaring, waardoor we als team ook dichter bij elkaar kwamen. We voerden andere gesprekken en zagen collega’s in een andere omgeving functioneren. Er was ons van tevoren wel verteld dat de pubers op de groep moeilijk te motiveren waren om mee te doen. En mijn compagnon Michiel is vader van een aantal puberkinderen. Hij was als een vis in het water, want hij kende hun grillen en wist hoe je daar mee omgaat. Dat vond ik dus heel leuk.
Spraakwaterval
We hadden allemaal te doen met een wat teruggetrokken meisje van 12 jaar. Zij zat als enige meisje tussen al die puberende jongens en leek zich verloren te voelen. Tijdens het schilderen zat een collega steeds naast haar en hielp haar af en toe bij het tekenen. Het eerste uur zei ze bijna niets. Na een poos was het ijs gebroken en veranderde ze in een spraakwaterval. Dat vond ik zo leuk om te zien.
Het was een gezellige middag. De lunch maken was hartstikke leuk. Ook om met de jongen met wie ik samen chef mangosalade was, te praten over zijn hobby's en hoe zijn dag eruitziet. En ook wat mee te krijgen over zijn achtergrond van pleeggezinnen en instellingen. Ik vond het getuigen van een enorme levenskracht dat hij ondanks alles toch een beeld van zijn toekomst heeft, waarin hij kok wil worden en wat hij moet doen om dat te bereiken. Ik vind dat echt inspirerend. Het schilderen was ook ontzettend leuk, want ik hou van handwerk. En er was een jongen die echt talent had. Aan het eind van de dag kwam het meisje van 12 zeggen dat ze het leuk had gevonden.
Liefde en sympathie
Ik was super onder de indruk van de begeleiders, zowel van hun professionaliteit als van de liefde en sympathie die zij voelden voor deze groep jongeren. Dat vakmanschap is echt heel indrukwekkend. Zo begroet een begeleider bij binnenkomst binnen 3 minuten iedereen, maakt met iedereen een praatje en schat snel in hoe het met iedereen gaat. Vervolgens maakt hij daar een rapportje van met tips voor de begeleiding. Tegenover die relaxedheid staat alertheid, want er kan ieder moment iets gebeuren.
Aan onze lunchtafel praten we er nog regelmatig over, bijvoorbeeld over het contrast tussen ons leven en de start van onze kinderen en de kinderen die daar zitten. En hoe we onze privileges eigenlijk onbewust voor lief nemen. Ik kan het ieder team aanbevelen: je leert elkaar beter kennen, gaat anders nadenken en wordt sterker als team doordat je samen iets bijzonders meemaakt.”
Ook vrijwilliger worden?
Wil jij ook bijdragen aan een goed leven voor mensen met een verstandelijke beperking en/of andere beperking? Bijvoorbeeld door met hen te sporten, te shoppen of gewoon gezellig een kop koffie te drinken? Of misschien ga je liever praktisch aan de slag in de tuin of als chauffeur? Wat je ook wilt doen: Je bent van harte welkom!
