“Iedere keer een stukje meer loslaten”

“We hebben onze dochter Caitlin geadopteerd uit China. Ze was toen bijna twee jaar oud. Over die eerste twee jaar van haar leven is helaas niks bekend en voor ons is dat dus een groot vraagteken. Wel werd al snel duidelijk dat ze in die periode in het weeshuis behoorlijk is verwaarloosd. Door haar slechte start heeft Caitlin een hechtingsstoornis ontwikkeld. Ook was meteen duidelijk dat er iets met haar aan de hand was. Wij dachten dat we een gezond kindje zouden adopteren, net als onze andere dochter Ismay. In plaats daarvan kregen we een slappe, bleke baby van twintig maanden. Daar schrokken we enorm van. Maar tegelijkertijd wakkerde het ook onze vechtlust aan.

We hebben toen meteen Nederlandse hulpinstanties ingeschakeld. We wisten niet of haar problemen door de verwaarlozing waren ontstaan of dat er misschien meer aan de hand was. We hadden natuurlijk wel een vermoeden, maar we wilden daar toch zekerheid over hebben. Eenmaal in Nederland kwam uit verschillende onderzoeken naar voren dat Caitlin enorm achterliep in haar ontwikkeling. Later werd ook duidelijk dat ze een verstandelijke beperking en autisme heeft.

Kippenvel

Caitlin is vrolijk, gezellig en houdt van een grapje. Ze is dol op tekenen, verven en schommelen. Ook muziek en dansen zijn erg belangrijk voor haar. Door muziek leert ze makkelijker nieuwe dingen aan. Ze heeft vroeger muziektherapie gehad van Stichting Papageno. Caitlin staat gerust drie kwartier lekker te dansen op haar favoriete liedjes. Ze vindt ook van alles leuk: van klassiek tot popmuziek. Wandelen doet ze altijd onder protest, maar autorijden op de snelweg en vliegen vindt ze fantastisch. We zijn de afgelopen drie jaar voor haar verjaardag met het vliegtuig op een korte vakantie gegaan. Het is zo bijzonder om te zien hoe ze dan reageert. Dat is echt het grootste cadeau dat je kunt krijgen. Haar gezicht is dan zo ontspannen en ze straalt echt van geluk. Daar krijg je gewoon kippenvel van.

Caitlin heeft tot haar veertiende bij ons gewoond en ging vanaf haar zesde naar een logeerhuis van ‘s Heeren Loo. Ook ging ze naar school en kreeg ze dagbesteding. Ze ontwikkelde zich qua gezondheid erg goed en ze had een vrolijk karakter. Wel kon Caitlin zomaar ineens agressief worden. Dat uitte zich op school, maar ook naar ons en naar haar zus. Op het moment dat ze naar de middelbare school ging, werd de situatie thuis onhoudbaar. Op school werd ze zo intens overvraagd dat ze ging krabben en haren trekken. We kregen toen ook een tijdje ambulante hulp in huis. Maar het werd dusdanig heftig dat het voor ons niet meer te doen was. Dat waren echt pittige tijden. We waren continu vermoeid en Caitlin eiste dag en nacht alle aandacht op.

Natuurlijk was het voor ons als ouders moeilijk dat ze uit huis ging. Maar Caitlin bloeide enorm op in die periode. En nu gaat het supergoed. Er is continu overleg tussen ons als familie, de dagbesteding en de begeleiders van Villa Kakelbont. Eigenlijk met iedereen die om haar heen staat. Als er iets speelt dan vragen we ons met elkaar af: ‘Hoe gaan we het doen en wat gaan we doen?’ Voor Caitlin is die herkenbaarheid en voorspelbaarheid prettig, dat heeft haar veel rust gegeven. Natuurlijk heeft ze haar nukjes, maar over het algemeen zit ze goed in haar vel. Ook ontwikkelt ze zich nog steeds, bijvoorbeeld met huishoudelijke taken. En als ik zie hoe ze nu in het leven staat en hoe vrolijk ze is… dat doet ons echt goed. De band tussen Caitlin en haar zus is nu ook veel beter. Ze trekt niet meer aan Ismay’s haren en ze praten en lachen veel samen. Caitlin begint ook echt te stralen als ze haar zus ziet. Dan zijn wij een tijdje niet meer in beeld.

Samenwerken

Mede door wat Caitlin in haar kindertijd heeft meegemaakt, waren we ontzettend bang dat ze door corona een terugval zou krijgen. In de eerste golf konden we natuurlijk helemaal niet naar haar toe. We waren bang dat ze zou denken dat wij haar in de steek hadden gelaten. Gelukkig is dat niet gebeurd. Ik denk echt dat dat te danken is aan het hele team van Villa Kakelbont en de dagbesteding. Zij hebben op een hele mooie manier samengewerkt en hielden ons constant goed op de hoogte. Aan alles werd gedacht en de kinderen op de woning hebben het in die periode geweldig gedaan. 

Het team had steeds voor ogen hoe ze het samen zo prettig mogelijk voor Caitlin konden maken. Zeker in de tijd dat ze niet naar huis kon. Met als resultaat dat ze die periode heel goed is doorgekomen. Wichard en Ismay werken allebei bij ‘s Heeren Loo en ik sprong bij op de verpleegkundige dienst op het woonzorgpark. Een échte ‘s Heeren Loo familie dus. Dat hield ook in dat we Caitlin in de eerste lockdown af en toe stiekem konden zien. Wel op een veilige afstand zodat zij ons niet zou zien. Het voelde voor ons echt goed dat we zagen dat onze dochter vrolijk was.

We merken wel dat deze nieuwe lockdown zwaarder is voor Caitlin. Het is nu natuurlijk niet zulk mooi weer en dus kan ze buiten veel minder doen. Leg maar eens uit dat door corona nu alles dicht is. Je merkt wel dat ze nu wat meer onrust heeft. Toch herpakt ze zich heel knap. Dat komt ook omdat ze in een vertrouwde omgeving met structuur zit. Dat is belangrijk voor Caitlin. Soms videobellen we samen, maar het initiatief ligt altijd bij haar. Dat hebben we zo afgesproken. Want wie zijn wij om te bepalen of zij die behoefte heeft? Soms zijn dat dan gesprekjes van dertig seconden en dan heeft ze de bevestiging gehad dat wij er zijn. Het is dan ook goed voor haar.

Een stukje loslaten

Dit deden we voor corona ook al op deze manier, daarom was het voor ons ook niet vreemd. Het is toch een stukje loslaten als ouders. Dat merkten we ook met het logeren. Ze slaapt thuis een stuk slechter dan bij Villa Kakelbont. Voor wie doen we het dan? Voor haar of voor ons? Het gaat uiteindelijk om Caitlin, zij moet de dag goed doorkomen. En als we allemaal goed slapen, dan hebben we samen ook een leukere dag. Gelukkig wonen wij vlakbij en brengen we haar in het logeerweekend ‘s avonds weer terug naar de woning zodat ze goed kan slapen. 

Wij staan daar misschien wat anders in dan andere ouders. Wichard werkt met de Triple C methode. Daarbij kijk je altijd wat het beste voor de cliënt is en wat zijn of haar wensen en behoeftes zijn. Ik begrijp de emotionele kant van andere ouders wel heel goed: je wilt je kind graag zien. Ook al is dat misschien op dat moment niet altijd de beste keuze voor het kind. Want soms veroorzaakt contact dan juist meer onrust of verdriet. Wichard is daar ook wat makkelijk in dan ik. Soms heb ik daar meer moeite mee, want je moet iedere keer een stukje meer loslaten. Maar als je dan toch voor háár kiest en ziet dat ze er goed op reageert, dan hebben wij daar uiteindelijk ook baat bij. Dat is dan uiteindelijk de betere beslissing. Voor haar.”

Wil je jouw verhaal ook delen? Stuur dan een e-mail naar socialmedia@sheerenloo.nl en we nemen zo snel mogelijk contact met je op.