De coronacrisis heeft een grote impact op het dagelijks leven. Van onze cliënten, onze medewerkers, maar ook voor de families en verwanten van onze cliënten. Hoe beleven zij deze moeilijke periode?
In onze serie #bijdevoordeur delen we deze bijzondere verhalen. Hieronder lees je het verhaal van Rianne (22) en haar zus Corina (25).
“Mijn zus Corina heeft een botziekte en voor haar geboorte heeft ze een hersenbeschadiging gekregen. Hierdoor kan ze niet lopen en zit ze in een elektrische rolstoel. Met haar rechterhand kan ze niet veel, die is wat zwakker. Gelukkig kan ze haar linkerhand wel gebruiken. En dat doet ze dan ook volop: haar telefoon is haar alles. Ze gebruikt hem om met ons te videobellen, ze zit op WhatsApp en Facebook en ze luistert naar muziek. Aan haar rolstoel is een speciale houder vastgemaakt, daar zit haar telefoon in. Met haar goede hand kan ze dan haar telefoon bedienen.
Corina is erg sociaal en kan heel goed verwoorden wat ze wil of als ze ergens anders over denkt. Ze vindt het leuk om met mij of mijn moeder lekker te kletsen en gezellig te doen. Corina geniet ook van contact met andere mensen. Daarom is het zo fijn dat ze midden in het dorp werkt, in een cadeauwinkel van ‘s Heeren Loo. Ze is daar de hele dag onder de mensen. Vroeger toen ze jarig was wilde ze altijd per se naar haar werk om daar koffie te drinken met de familie. Zó leuk vindt ze het daar.
Ze hoort er wel echt bij
Wij komen uit een echte basketbalfamilie. De broer van mijn opa was destijds de initiatiefnemer van de lokale basketbalvereniging en mijn opa was er ook bij betrokken. Zelf speel ik in het eerste team en Corina zit in het G-team. Vanaf mijn veertiende gaat Corina al mee naar iedere thuiswedstrijd die we spelen. Mijn vader haalt haar dan op en brengt haar naar de sporthal. Ik weet niet of ze het spelletje snapt, maar ze vindt het geweldig om er te zijn en om samen in de kantine te zitten. Dat is voor haar echt een uitje. Corina kan zelf niet fysiek meespelen in haar team, maar als er een wedstrijd is dan zit ze op de bank. Ook al speelt ze zelf niet actief mee, ze hoort er wel écht bij.
Ik ben natuurlijk opgegroeid met mijn oudere zus. Ze was altijd gewoon mijn zus en ik wist dat ze een beperking had. Je past je leven daarop aan. Vroeger kwam ze altijd om vier uur ‘s middags thuis. Dan wist ik gewoon dat we nergens heen konden, want Corina kwam thuis. Het draaide dan om Corina, maar dat was niet per se slecht. Het was gewoon zo. Nu ik ouder ben, zie ik wel dat het een bepaalde impact op mij heeft gehad. Bepaalde dingen spontaan ondernemen deden we toen niet bijvoorbeeld. Maar voor Corina was het goed. Wij schelen drie jaar en mijn moeder heeft mij wel eens verteld dat Corina voor mijn geboorte eigenlijk nooit speelde. Toen ik dat begon te doen, nam Corina dat over. Zo kijkt ze eigenlijk altijd een beetje naar mij, als een soort voorbeeld voor haar. Dat vind ik heel fijn.
Ik geniet van die zussenrelatie
Vier jaar geleden heb ik een cursus sportmassage gevolgd. Al vrij snel kreeg mijn moeder het idee dat ik Corina misschien wel zou kunnen gaan masseren om de doorbloeding in haar benen op gang te houden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het best spannend vond om te doen. Ik was pas achttien en had geen ervaring. Hoe pak ik dat aan? Ik moest haar op bed leggen, want anders kon ik er niet bij. Dus ze moest vanuit de rolstoel op bed getild worden en ook weer terug. Dat was allemaal nieuw voor mij. Gelukkig mocht ik meekijken met een masseur en toen dacht ik: ‘dat kan ik ook wel’. Samen met mijn moeder heb ik een keer geoefend en Corina vertrouwde mij er ook in. Dat scheelt enorm. Nu doen we dit iedere week en is het echt ons momentje om lekker bij te kletsen. We hebben het dan over hoe haar week is gegaan en ze kan haar frustraties bij mij uiten. Ik merk dat Corina het erg fijn vindt om dingen aan haar zusje te vertellen. Ik geniet ervan om die zussenrelatie samen te hebben. Ook al is het op een andere manier, het is zo fijn.
Tijdens corona werd natuurlijk alles anders. Ik mocht niet meer bij Corina komen, ook niet om te masseren. Voor Corina was dat wel heel belangrijk. De eerste paar weken was er een aparte sfeer. We vroegen ons steeds af hoe het met haar ging, want je maakt je toch een beetje zorgen als je iemand niet ziet. En of ze wel snapt wat corona inhoudt. Ondertussen snapt ze dat wel. Haar kamer in de woning is op de begane grond en heeft als enige een eigen ingang. We konden daardoor op afstand buiten gaan zitten en zij bleef binnen. Dit deden we elke week en daar keek ze enorm naar uit. Ze vond het leuk als wij kwamen, want ze zag verder niemand. Ook niet op dagbesteding want die was natuurlijk gesloten. Ze was er op een gegeven moment echt wel klaar mee. In juni mocht ze na drie maanden weer naar huis. Dat was zo’n mooi moment. Wij zaten in de tuin op haar te wachten met ballonnen en slingers. Het moest even landen maar je zag aan haar dat ze genoot. Mijn vriend en ik doen iedere zondagavond een spelletje en dan doet Corina graag mee. Ze was zo blij dat we dat ook eindelijk weer samen konden doen.
Een bijzondere band
Onze band is heel bijzonder en waardevol. We weten wat we aan elkaar hebben. Omdat we maar drie jaar schelen zijn we vroeger dicht met elkaar opgegroeid. We waren toen de enige kleinkinderen, dus er waren veel leuke uitjes met onze opa’s en oma’s. We hebben samen zoveel mooie dingen kunnen doen. Zo mochten we een keer naar Villa Pardoes in de Efteling. Dat was een hele bijzondere ervaring en dat vond ik echt geweldig. We werden helemaal in de watten gelegd. We mochten dit doen omdat ik een gehandicapte zus heb. Dus ondanks, of misschien wel dankzij, haar beperking hebben we samen onvergetelijke momenten kunnen en mogen meemaken die ik zal koesteren. Ik geniet oprecht van alle herinneringen die we samen opbouwen. Die draag ik voor altijd bij me.
Deel jouw verhaal
Wil je jouw verhaal ook delen? Stuur dan een e-mail naar socialmedia@sheerenloo.nl en we nemen zo snel mogelijk contact met je op.
