“Ik kijk er naar uit dat de tafel weer helemaal vol zit”

“Mijn man en ik hebben zes pleegdochters waarvan de oudste twee bij ’s Heeren Loo wonen. We hebben een enorme affiniteit met kinderen, daarom werkte ik ook in het onderwijs. Na ons huwelijk bleek dat we helaas zelf geen kinderen konden krijgen. We hebben gekeken naar adoptie, maar er zijn hier in Nederland zoveel kinderen die een plekje nodig hebben. Dat is de reden waarom we kozen voor pleegzorg. 

Eerst gingen we voor crisisopvang, maar dat voelde voor mij niet goed. Na iedere periode dat we voor een kindje hadden gezorgd, moesten we hem of haar weer terugbrengen naar een onveilige situatie. Uiteindelijk kozen we voor permanente pleegzorg en zo kwamen de zusjes Dascha en Melinda in ons gezin. Zes en acht waren ze toen. Na een tijdje leek het ons leuk als er ook nog een kleintje bij zou komen en zo kwam nummer drie. Maar omdat er veel leeftijdsverschil tussen haar en Dascha en Melinda zat, kwam er ook nog een vierde meisje. Vier kinderen is wat mij betreft wel het maximum in huis. Zodat je iedereen de aandacht kan geven die nodig is. Nadat Dascha en Melinda uit huis zijn gegaan, begon het bij mij weer te kriebelen en zo kwamen ook Alyssia en Sharina bij ons wonen.

Hechting is zo belangrijk

Het is soms best zwaar en heftig in huis. Daarom ben ik ook gestopt met mijn baan in het onderwijs. Deze meiden hebben zoveel structuur, duidelijkheid en aandacht nodig. Ik zie niet hoe ik dit goed zou moeten combineren. Hechting is zo belangrijk en echt wezenlijk. Melinda is een van de dochters met hechtingsproblemen. Daarnaast heeft ze een lichte verstandelijke beperking. Dat is toch wel heel erg heftig. Na veel therapieën en gesprekken, bleek dat het voor haar beter was om te verhuizen naar een woongroep. Ze kwam nog wel weekendjes logeren en haar verjaardag vieren. Gelukkig is dat altijd zo gebleven en dat vind ik bijzonder. Vaak zie je dat bij pleegkinderen met een hechtingsstoornis dat het contact met pleegouders verwatert. Maar zij blijft zeggen: ‘Ik zie jullie echt als mijn thuis’. Dat komt ook door haar biologische moeder. Zij zei: ‘Jullie pleegouders mogen een plek hebben in jullie leven’. Ik vind het zo knap dat biologische ouders dat kunnen zeggen. Het is fijn voor de kinderen, want ze ervaren daardoor dat ze niet hoeven te kiezen.

Bijna allemaal thuis

Thuis is Melinda nu al heel wat weken niet meer geweest door de corona lockdown. Op Melinda na, zaten we ineens allemaal thuis. Dat vond ik lastig uit te leggen. Het was echt heel verdrietig want ze begreep het gewoon niet. En haar zus Dascha, die op haar zestiende bij ’s Heeren Loo ging wonen, bleef wel thuis. Dascha was in het weekend dat de strengere maatregelen in gingen net een paar dagen bij ons en was hier een soort van gestrand. Ze mocht nog wel terug naar de woning, maar dan mocht ze niet meer naar haar werk bij Bakker Bart. We besloten daarom dat ze bij ons zou blijven, omdat werk voor haar ontwikkeling heel belangrijk is. Meteen hadden we een heel vol huis. Het past allemaal maar net met zoveel kinderen. Een van onze dochters slaapt al weken bij ons op de kamer. We hebben wel gekeken of we Melinda ook nog naar huis konden halen, maar ons huis is niet zo groot. Meer kinderen in huis voor zoveel weken, kon helaas niet.

Bezoek

Het nieuws dat we Melinda niet meer mochten bezoeken, kwam hard aan. Het moeilijkste is dat ze haar zusjes niet kan zien. En dat ze niet met hen kan knuffelen. Laatst mocht ik voor het eerst weer op bezoek samen met Dascha. Het was zo fijn, maar ook best raar. We hebben zitten kletsen, lachen en foto’s bekeken. En ze had soep voor ons bewaard, want ze had gekookt voor de groep. Het was maar een uurtje en dat vliegt ook zo voorbij. Ze vertelde ook wat ze voor haar verjaardag wil: een fotoshoot met het hele gezin. Ze heeft zelfs al iemand gevonden die dat wil doen. Al zal dat voorlopig nog even duren. Met het hele gezin op bezoek mag nog niet. Dascha, ik en haar biologische moeder zijn haar vaste bezoekers. Dat is heel hard. Mijn verstand begrijpt het heel goed, maar mijn hart niet. Dan hoor ik thuis de andere kinderen vragen: ‘Mogen we dan niet naar haar verjaardag? En mag ze ook niet thuis haar verjaardag vieren?’ Dat vind ik echt heel moeilijk.

Iedereen weer thuis

De eerste periode dat alles echt stillag vanwege corona, vond ik eigenlijk heel rustig en fijn. Er was geen stress, geen afspraken. Het gaf heel veel rust en structuur. De kinderen trokken meer naar elkaar toe en speelden meer met elkaar. Eigenlijk was dat heel bijzonder en fijn. Nu het allemaal weer een beetje begint te lopen, begint ook het regelen en organiseren weer. Ondanks dat het een waardevolle periode was, mag de coronatijd van mij wel voorbij zijn. Ik kijk er naar uit dat iedereen weer thuis is. Dat we samen kunnen koken en dat de tafel weer helemaal vol zit.”