Irene (47) werkt alweer 28 jaar op Het Westerhonk. “En het verveelt nog steeds niet,” is haar spontane en vooral trotse reactie. Ze begon hier op haar 20e aan de Z-opleiding, dat betekende werken en leren. Irene: “Ik kreeg collega’s en dat werden vriendinnen, vriendinnen voor het leven. Destijds heb ik mijn broer zelfs kunnen koppelen aan één van hen en zij is nog altijd mijn schoonzus”. Bij Irene loopt haar werk- en privéleven dus al van jongs af aan door elkaar heen. “Toen mijn vader op zijn 60e de kans kreeg zijn passie te volgen en bij onze Nachtzorg ging werken, was het familiefeest compleet. Voor die mogelijkheid ben ik Het Westerhonk nog altijd dankbaar.” Overigens bleef het daar niet bij… Haar oudste dochter Isa (22) is de volgende generatie die zich inmiddels al bijna vijf jaar met passie inzet in de gehandicaptenzorg bij ’s Heeren Loo.
Mooie herinneringen
Irene herinnert het zich nog goed: “Met mijn vader en schoonzus als collega’s, kwam ‘het honk’ vaak ter sprake. Werk voelde niet als werk maar als het beleven van plezier en gezelligheid. Het liep met thuis makkelijk in elkaar over. Zo kwam Isa in het weekend graag bij mama op haar werk. De kinderen met een ernstig meervoudige beperking (EMB) waar ik mee werkte, zag je genieten van zo’n huppelend meisje om hen heen. Sommigen wisten niet hoe hard ze achter haar aan moesten rijden. Die momenten gaven mij een dubbel genot en een mooi gevoel van rijkdom. Ik ben maar wat trots dat dat ‘kleine meisje’ inmiddels ook hetzelfde ervaart als haar moeder.”
Hart in de gehandicaptenzorg
Isa, hier ook wel bekend als 'de dochter van Irene’, vertelt haar kant van het familieverhaal. “In het 3e leerjaar van mijn opleiding Verpleegkundige mocht ik eindelijk stagelopen op Het Westerhonk, waar ik via mijn opa en moeder al jong kennismaakte met de gehandicaptenzorg. Ook ik heb mooie herinneringen aan de tijd dat ik meeging met mijn moeder. In de buitenlocatie in De Lier kon ik mij uren vermaken in de ballenbak en met die buik-lig-ortheses waarmee je eindeloos door de gang kon rollen.” Isa startte haar stage op de Bosweg en kreeg de kans om te flexen binnen de keten EMB. Dit paste haar net zo goed als haar moeder: zij bleef hier naast haar opleiding 1,5 jaar flexen. Na een kleine zijstap van een paar maanden naar een ziekenhuis, bleek haar hart echt te liggen in de gehandicaptenzorg en dus keerde ze terug.
Jongeren helpen bouwen aan hun toekomst
In 2019 startte Isa opnieuw maar nu op Het Veld, bij een woongroep voor negen jongvolwassenen met hoger niveau als persoonlijk begeleider. Daarnaast werkte ze twee dagen in de maand bij het logeerhuis voor EMB-kinderen zodat hun ouders thuis even wat lucht en ruimte kregen. Ondank haar plezier, mistte Isa wat meer uitdaging en stapte ze over naar een woongroep voor licht verstandelijk beperkte jongeren (voorheen het "leerhuis"). Isa: “Hier is geen enkele dag hetzelfde en weet je nooit wat je kan verwachten. Dit houdt me scherp en maakt het nooit saai. Ik ben dankbaar om deze jongeren te helpen bouwen aan hun eigen toekomst en zelfstandigheid. Waar ik de meeste energie van krijg? Om te zien dat ze allemaal stukje bij beetje zelfstandiger worden en groeien in het leven. Door de intensiteit van deze woongroep, werk ik nu niet meer vast maar als oproepkracht bij het Logeerhuis EMB. Ik draai een dienst wanneer het nodig is en kan, want dit is té leuk om te laten schieten!”
“Ik ben weer thuis”
Op de vraag hoe zij het werken bij ’s Heeren Loo vinden, is Irene duidelijk: “Ik blijf het fantastisch mooi werk vinden in een geweldig mooie omgeving. Dit ervaar ik al meer dan de helft van mijn leven. Inmiddels niet meer op de directe werkvloer maar als manager zorg in opleiding. Ik hoop de zorg zoals voorheen direct aan de cliënt nu aan de medewerker te kunnen geven, met dezelfde passie. Zodra ik het woonzorgpark op rij, heb ik een ‘ik ben weer thuis-gevoel’. Ja, ik kan het honk aan iedereen aanbevelen. Er is altijd wel een passende vorm of groep voor je te vinden en je krijgt er zoveel voor terug. Dat is het mooie van deze grote organisatie.” Isa vult aan: “Dat klopt, er is voor elk wat wils. Ik heb in verschillende keukens mogen kijken, waardoor je weet wat er allemaal is en waar jij denkt dat je het beste bij past.”
Tips en tricks
Isa reageert lachend op de vraag hoe bij haar thuis gaat na het werk: “Mijn vader zou zeggen: ‘het gaat altijd over werk bij jullie’, waarop ik dan zeg: ‘tja als je het leuk vindt praat je er graag over’. Toen ik nog thuis woonde, bespraken mijn moeder en ik altijd wat de dag ons bracht; je begrijpt elkaar goed. Nu bellen of appen we even. Omdat ik werk op een vrij intensieve groep met veel gedrag, is het fijn dat ik mijn hart kan luchten bij iemand. Zo krijg je bijvoorbeeld wat tips en tricks voor een volgende keer, tenslotte gaat mijn moeder al wat langer mee in het vak en kent mij als geen ander.”
