Een opleiding volgen en moeder worden. Jenny (34) had toen ze een puber was al een heel duidelijke droom voor ogen. Toch werd haar vaak verteld dat haar dit als LVB’er nooit zou lukken. In 2003 ontmoette ze Krista, coördinator voor het ambulante team bij Het Westerhonk. Zij onderzoekt samen met cliënten wat belangrijk is in hun leven. En hoe ze hier invulling aan kunnen geven. Waar vroeger de nadruk vooral lag op de beperking, is dat nu juist de persoon. Krista: “We noemen het altijd begeleiden met je handen op je rug. Door middel van zelfreflectie houden we de cliënt een spiegel voor en motiveren we hen om zelf met een oplossing te komen en keuzes te maken. De missie van ons team is eigenlijk ‘jezelf overbodig maken’.”
"Als een echte puber leerde ik Jenny in 2006 kennen. Ze liep wel eens binnen op de woning waar ik toen werkte. Door strubbelingen in haar leven en het maken van verkeerde keuzes is zij in de zorg terechtgekomen. Toen ze een jaar of 18 was woonde ze bij ons op een woning met kamertraining en 24-uursbegeleiding. Daarna is ze doorgestroomd naar een appartement waar ze zelfstandig woonde. Als persoonlijk begeleider heb ik naar haar geluisterd en haar geholpen structuur aan te brengen in haar leven. Door dit duwtje in de juiste richting, is ze in zichzelf gaan geloven. Ze is enorm gegroeid en volwassen geworden. Dat heeft ze het allemaal zelf gedaan.
Kansen
Samen met mensen uit haar omgeving, zoals een jobcoach, hebben we haar aangespoord om te beginnen een mbo-2 opleiding in de zorg. Ze ging altijd al met de cliënten op het woonzorgpark om. Niet als begeleider, maar dat is ze uiteindelijk wel geworden. Ze heeft van zorgmanager Heleen de kans gekregen om op een woning voor mensen met een ernstige meervoudige beperking (EMB) te komen werken. Jenny was blij met deze kans en heeft keihard gewerkt om te bewijzen dat ze het kan.
Ik heb haar altijd vertrouwen gegeven en haar laten geloven in zichzelf. Het ging op een gegeven moment zo goed met haar dat ze kon verhuizen naar een appartement in Den Haag. Daar woonde ze zelfstandig en kreeg ambulante begeleiding. Dat ging zo goed, dat we uiteindelijk nog maar één keer per maand bij haar kwamen. Toen leerde ze haar huidige vriend kennen, raakte in blijde verwachting en ging samenwonen.
Weg uit de zorg
Op een dag kwam ze naar me toe en zei: ‘Krista, ik ga uit de zorg.’ Dat was even schrikken, maar meer omdat ik haar zou gaan missen. Want ik wist dat ze het kon. Ze werkt nu bij een dagbesteding op Het Westerhonk. Door de regelmatige werktijden kan ze haar werk beter combineren met het moederschap. Ik ben zo trots op haar. Ze is een liefdevolle moeder en we zijn blij met haar als collega.
Perspectief
Werken in de zorg is het helemaal voor mij. Ik krijg zoveel energie van mijn werk als ik zie dat het lukt en er perspectief is. Ik zie dat jongeren hun best doen en dat ze zelf zien dat ze verder kunnen. Ik heb echt de allerleukste baan die er bestaat.”
