“Pittig om onvrede en onbegrip positief te draaien”
Na een heerlijk wintertafereel, belooft het dit weekend voorjaar te worden. Het is iedereen zo gegund: lekker naar buiten, een frisse neus halen, genieten van de natuur. Een glimlach siert je gezicht. Ook onze bewoners zie ik stralen, met een familielid, cliëntvertegenwoordiger of begeleider aan hun zij. En ik hoor daarbij luid en duidelijk hun uitlatingen van plezier. Zelf ben ik gek op wandelen dus als het even kan ga ik er op uit. Soms ook op het woonzorgpark even tussen alle afspraken door. Dat is mijn uitlaatklep, dan kan ik mijn gedachten verzetten en mijmer ik wat rond…
Een jaar geleden startte ik bij Het Westerhonk en stortten we ons na een relatief rustige maand hard in de corona perikelen. Mijn man werkt na lang in huis nu grotendeels buitenshuis. Onze oudste zoon doet eindexamen dus mag gelukkig naar school. De middelste vraagt de school of hij twee dagen per week naar zijn klas mag, want hij is helemaal klaar met de online lessen. En onze jongste is net gestart in de brugklas; hij mist soms wat ondersteuning van zijn twee werkende ouders maar vooral vriendjes om zich heen. Dus kies ik ervoor om de voorjaarsvakantie thuis te zijn, nu we helaas met het gezin niet op wintersport kunnen. Dergelijke dilemma’s ervaren meerdere ouders en ook onze collega’s. Het is pittig om een goede balans te vinden tussen thuis en werk, zeker nu met alle maatregelen. En om de soms ontevreden of onbegrepen reacties van je eigen kinderen en die van de cliënten positief te draaien.
Leg het maar uit, steeds opnieuw: wat is corona, waarom doen we dit wel en mag dat niet of wie bepaalt dat dan voor hen...? Het dagritme van onze cliënten bijvoorbeeld wordt verstoord doordat de dagbesteding soms in huis en dan weer even buiten plaatsvindt. Of omdat ze in de woning of hun kamer moeten blijven als er positief getest is en soms zelfs even naar een onbekende quarantaine woning moeten. Wie de schuldige is dat verschilt gelukkig, want ik hoor zeggen: “ja dat moet van Mark Rutte” maar ook wel eens: “ik hoorde Colette op het filmpje zeggen dat het van haar niet mag…”. Ook hun ouders en verwanten laten van zich horen bij begeleiders en managers. Wel eens met ongenoegen en dat is begrijpelijk. Echt, we doen alles voor de beste zorg en een #goedleven van hun geliefden. Ook als dat betekent dat we keuzes maken die niet leuk zijn maar wel moeten.
Zelf kijk ik best met wat angst uit naar half maart, waarin de derde piek in de coronagolf wordt voorspeld. Deze keer vooral door de meer besmettelijke Britse variant die sneller om zich heen slaat. Er liggen scenario’s klaar voor een ‘code zwart’ in Nederland of onze regio, als het personeel binnen de zorginstellingen tegelijk uitvalt door besmetting. Daarom ben ik tegelijkertijd blij dat we inmiddels al twee stappen vooruit zetten. Want de cliënten van 18 jaar en ouder die bij ons wonen, bij ons logeren of naar dagbesteding komen en daar toestemming voor gaven, hebben hun tweede vaccinatie gekregen. En deze week zijn de medewerkers die naast de cliënten staan, hen verzorgen en begeleiden aan de beurt. Het wachten is nu nog op de uitnodiging voor ons ondersteunend personeel, de verwanten, vrijwilligers en mantelzorgers die tegelijk meelopen met hun eigen leeftijdsgroep in Nederland.
Dus we zijn er nog niet, maar toch is er een nieuw lichtpunt voor vooral onze jongeren met een lichte verstandelijke beperking. Je hoort het dagelijks, de jeugd in Nederland heeft het lastig. Dat is bij ons niet anders. Gelukkig kunnen velen van hen vanaf maandag 22 februari weer naar hun geliefde dagbesteding. Dan gaat Samen bijvoorbeeld weer open voor het ophalen van lunches voor onze medewerkers. De jongens en meiden bij Terrein & Groen starten met het buiten onderhoud. De Bosroos fleurt op door de inzet van de cliënten en bij Stoer zal het timmeren en zagen klinken. Ik ben inmiddels de trotse eigenaar van een door Stoer gemaakte vergadertafel en bureau en een dienblad van Atelier Top. Daar ben ik erg blij mee en voor zulke mooie producten staan veel klanten bij hen al (te) lang in de wachtrij.
Samen zetten we de laatste stappen in de strijd tegen corona. Nu houden aan de vervelende maar noodzakelijke maatregelen, betekent straks genieten van onze vrijheid. Ook ik kan niet wachten!
Colette van Driel, regiodirecteur