“Soms gingen we stiekem appels plukken”

De 87-jarige Jeanne woont al bijna haar hele leven op Boldershof. In februari 1944 bracht haar vader haar van Made naar Druten. Ze was toen 10 jaar oud. Sindsdien heeft Jeanne heel wat veranderingen meegemaakt. Wat niet veranderende in al die jaren is haar gevoel voor humor: ze haalt nog steeds graag allerlei grapjes uit.

Verhuizen naar Druten

Volgens broers Ton en Walther mocht er vroeger in het gezin niet worden gesproken over de verhuizing van Jeanne. Als ze er een vraag over stelden, kwam er geen antwoord. Ton en Walther: “Misschien was het voor onze ouders te pijnlijk om over te praten. We weten eigenlijk maar heel weinig over hoe dat vroeger is gegaan. Jeanne ging op haar 5e naar een BLO-school in Breda. Daar heeft ze leren lezen, schrijven en rekenen. Ze was er intern: op vrijdagavond kwam ze thuis, en op maandagochtend ging ze weer weg. We vermoeden dat de nonnen in Breda onze ouders hebben gezegd dat het moeilijk zou worden Jeanne thuis te verzorgen. Het kan ook zijn dat de huisarts een rol heeft gespeeld. Omdat in Brabant geen geschikte plek was, hebben ze verder gekeken en ontdekt dat in Druten een nonnenklooster was voor kinderen als Jeanne.”

Bezoek van familie

Jeanne werd door haar vader naar Boldershof gebracht. Een heftige dag. Jeanne en vader pakten eerst de bus van Made naar Breda en vandaar de trein naar Nijmegen. Daar moesten ze schuilen in de stationsrestauratie; het was de dag van het bombardement van Nijmegen. Vervolgens namen ze de bus naar Druten. Vader had er amper tijd om afscheid te nemen van Jeanne. Hij gaf de koffer met kleding af bij de voordeur van het klooster, en vertelde meteen te moeten vertrekken naar de bus die hem weer naar Nijmegen bracht. Tegen Jeanne zei hij 'tot ziens' en vertrok.

Echt een feestdag

Ton en Walther: “Dat was natuurlijk heel erg moeilijk en verdrietig. Ook in de eerste jaren daarna hebben mijn ouders Jeanne maar weinig gezien. Ze hadden geen auto en de reis was een hele onderneming. Ze gingen enkele keren per jaar op bezoek, dan mochten er ook steeds een of twee kinderen mee. Later kocht onze vader een auto en konden we Jeanne gelukkig vaker bezoeken. Nu komen we heel regelmatig bij Jeanne en bellen we ook vaak. En elk jaar komen we met de hele familie naar hier en gaan we samen met Jeanne en haar beste vriendin Hannie op stap. Dat is dan echt een feestdag.”

Vol streken

Jeanne heeft een zeer goed geheugen. Ze kent de namen van alle broers, zussen, neven en nichten. Ook hun verjaardagen weet ze te noemen. Wat ze ook niet is vergeten, zijn de grapjes die ze vroeger heeft uitgehaald. Want Jeanne houdt wel van een lolletje. Dat was vroeger thuis al zo en ook bij de nonnen zat ze vol streken. Jeanne: “Ik heb wel eens de namen van de nonnen op hun kappen geschreven. Of ik ging samen met Hannie in één bed liggen. En soms gingen we stiekem appels plukken en die opeten. Jammer dat ik dat nu niet meer kan. Maar hier haal ik ook van alles uit hoor. Als niemand kijkt ga ik mandarijnen weghalen. Of water over de tafel gooien zodat het kleed nat wordt haha. Met proppen papier gooien vind ik ook leuk.” 

De tranen komen tevoorschijn

Jeanne houdt erg van cadeautjes, vooral van poppen en boeken. “Jip en Janneke, Saskia en Jeroen, De Doopkaars en sprookjes vind ik de mooiste boeken. Ik lees ook elke dag de krant, voor het weer en de overlijdensberichten”, aldus Jeanne. Minder blij wordt Jeanne als ze aan de tijd in Breda denkt. Daar waren ze erg streng. De tranen komen ook tevoorschijn als ze over haar vader en moeder praat. Die mist ze nog steeds. Jeanne gelooft dat haar vader en moeder in de hemel op haar wachten, en dat ze dan weer samen zullen zijn.

Broers als bewindvoerders

Broers Ton en Walter zijn thans bewindvoerders van Jeanne. Broer Jan nam voor die tijd deel aan een club van verwanten die opkwam voor de belangen van de cliënten. In 2005 werd door het kantongerecht verzocht een bewindvoerder aan te stellen. Ton: "Mijn broers en zussen hebben mij toen gekozen. Omdat ik inmiddels aardig op leeftijd raak, heb ik mijn jongste broer Walther erbij gevraagd. We doen het nu samen, en Walther kan het dan straks van mij overnemen. We hebben onze ouders beloofd om goed voor Jeanne te zorgen, en we voelen ons dan ook heel verantwoordelijk voor haar. Gelukkig wordt Jeanne hier bijzonder goed verzorgd. Bij het jaargesprek laten we steeds weten dat we zeer tevreden zijn over hoe ze omgaan met Jeanne. En dat betekent wel wat, want Jeanne is een schat maar niet altijd de makkelijkste!

Soms-gingen-we-stiekem-appels-plukken2.jpg

Meer nieuws vanuit Boldershof