Het is vier jaar geleden dat Mandy (24) werd aangereden door een auto, op een zebrapad voor haar school. Ze volgde op dat moment een opleiding tot Verzorgende IG. Vijf dagen lag ze in coma. Nu, vier jaar later, woont Mandy op haarzelf, in Winschoten. Ze staat op het punt 11 kilometer hard te lopen in Rotterdam, is aan het trainen voor een halve marathon en hoopt binnenkort haar autorijbewijs te halen.
'Ik weet niets meer van het ongeluk'
“Er is me verteld dat ik een ongeluk heb gehad, ik weet daar zelf niks meer van. In Beatrixoord heb ik gerevalideerd, ik liep toen met een rollator. Na ongeveer anderhalve maand mocht ik naar huis en op een gegeven moment ben ik zelfs weer gestart met mijn opleiding. Het leek allemaal goed te gaan, maar na een tijdje merkte ik dat het toch te veel was. Ik besloot te switchen naar de opleiding Helpende, maar ook daarmee moest ik uiteindelijk stoppen.”
Overprikkeling en vermoeidheid
Dat Mandy moest stoppen had te maken met overprikkeling, vermoeidheid en vertraagde informatieverwerking. Dit speelde haar mentaal parten. Wat niet hielp was dat ze op dat moment nog niet inzag – en ook niet kon accepteren – dat het volgen van een opleiding er voor haar niet inzat. “Het lukte me vaak niet om dingen af te maken. Mensen wassen, dat ging wel goed. Maar vooral met de kleine dingen had ik moeite, zoals het zetten van thee. Daar liep ik dan bij weg. Dat ik moest stoppen met school voelde erg als falen. Ook al kon ik er niks aan doen.”
‘Je bent jong en je wilt wat’
Mandy vertelt dat ze het altijd belangrijk heeft gevonden om dingen te behalen. “Je bent jong en je wilt wat. En ik wilde studeren, presteren, mezelf ontwikkelen en in beweging blijven. De rollen zijn nu omgedraaid: ik zou zorgverlener worden en nu ben ik zelf patiënt. En ik wil niet in een hokje gestopt worden, van het woord ‘beperking’ krijg ik jeuk. Maar ik moet het accepteren, anders zit ik mezelf alleen maar in de weg.”
‘Ik wil in beweging blijven’
Dat accepteren gaat steeds beter. En steeds vaker lukt het Mandy om blij te zijn met de dingen die ze wel kan. En dat is best veel. Ze doet vrijwilligerswerk in het dierenasiel en in een ouderencentrum. Tegelijkertijd is ze een fanatieke hardloper, doet ze elke vrijdag yoga en is ze vorig jaar nog op vakantie geweest naar Griekenland. “Ik heb wel oplaadmomenten nodig”, zegt ze erbij. “Als ik te lang niks doe, dan ga ik nadenken over m’n situatie en ga ik me niet beter voelen. En, niks doen voelt doelloos, dat past niet bij me. Ik wil in beweging blijven. Letterlijk en figuurlijk.”
Thuisbegeleiding
Sinds januari 2021 krijgt Mandy één keer in de week begeleiding van Janna, van De Noorderbrug. “In sociale situaties vat ik opmerkingen soms te letterlijk op, welke dan blijven rondspoken in mijn gedachten. Ik kan me hier moeilijk van afsluiten en maak het vaak groter dan het is. Ik verzand hier dan in. Janna helpt me hierbij. We praten over de sociale situatie en Janna laat het mij zien vanuit een ander perspectief. Door mijn hersenletsel heb ik ook moeite met overzicht houden en plannen. Janna leert me hoe ik m’n energie verdeel en rust kan creëren in m’n hoofd en in m’n omgeving. We hebben samen een vaste weekplanning gemaakt wat mij houvast geeft. Ik wil vaak te snel en te veel, Janna remt me dan een beetje af. Wat ik ook fijn vind, is dat ze meegaat naar belangrijke afspraken. En dat ze me helpt bij het organiseren van m’n huishouden en het bijhouden van m’n financiën. Ik ben heel dankbaar voor de begeleiding die ik van haar krijg!”
Leven met NAH
Over de toekomst zegt ze dat ze zich wel eens afvraagt hoe haar leven met NAH er later uit gaat zien. En of ze de rest van haar leven begeleiding nodig zal hebben. Maar ze wil daar niet te lang bij stilstaan en focust zich vooral op het hier en nu. “Ik woon hier met m’n kat en weet dat het veel slechter had kunnen aflopen. Die relatie die komt wel. Het helpt me niet als ik constant denk ‘ik heb geen opleiding afgerond en dat gaat misschien ook nooit gebeuren’. Als ik de komende jaren uren kan opbouwen met mijn vrijwilligerswerk, mijn rijbewijs haal en hard kan blijven lopen, dan is dat best goed.”