Anouk werkt als geestelijk verzorger bij ’s Heeren Loo in de kop van Noord-Holland. Nieuwsgierigheid naar het verhaal achter de mens is de kracht die haar drijft in haar leven en haar werk. “Want als je het verhaal kent, wordt iemand meer mens. Het voorkomt dat je te snel oordeelt”, legt Anouk uit. Op haar 16e deed zij vakantiewerk bij mensen met een verstandelijke beperking. “Aanvankelijk zou ik alleen voor hen koken. Dat leek me leuker dan vakkenvullen bij de supermarkt. Al snel kon ik er aan de slag als begeleider. Daar ben ik naast mijn studie 10 jaar blijven werken. Het heeft mij zoveel gebracht. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik mezelf mocht zijn, dat ik goed was zoals ik was.”
“Na 3 jaar studie Godsdienstwetenschappen wilde ik stoppen, want ik wilde met mensen werken. Toen ik zag dat ik ook een master Geestelijke Verzorging kon doen, kwam alles samen. Mijn werk is nu luisteren naar mensen. Ook en vooral naar het verhaal van mensen met een verstandelijke beperking. Ik luister naar hun woorden en geluiden en kijk naar gebaren en hun mimiek. En als ik twijfel of mijn aanwezigheid zin heeft, wijzen begeleiders mij op kleine reacties van een cliënt. Een ander aspect van mijn werk is verbinden: zelf verbinding zoeken én mensen onderling verbinden. Als tijdens een dienst alle cliënten en medewerkers een kaars aansteken voor een dierbare, zijn zij samen mens in plaats van onderdeel van de relatie cliënt - begeleider. Dat vind ik mooi.”
Een steentje bijdragen
“Met Daniël heb ik een extra klik. Toen ik hem leerde kennen vond hij het moeilijk om positief in het leven te staan. Hij had het gevoel niet goed genoeg te zijn en buitengesloten te worden vanwege zijn beperking. Een gevoel dat ik herkende vanuit mijn puberteit. We zijn een jaar samen opgetrokken en ook daarna hielden we contact. Zijn sociale bewogenheid was groot. Hij was daarom erg geïnteresseerd in mijn vrijwilligerswerk voor ‘World Servants onbeperkt’ en wilde letterlijk een steentje bijdragen. Of zoals Daniël het zelf verwoordt: ‘Ik heb alles wat mijn hartje begeert, lieve familie en collega’s en een leuk huis. Buiten Europa zijn veel mensen er veel slechter aan toe. Ik wil graag helpen. En in Bolivia kan dat bij het bouwen van twee schoollokalen. Ook kan ik er met kinderen met een beperking werken.”
“We moesten vooraf nog wel wat hobbels nemen”, vervolgt Anouk. “Zijn ouders moesten akkoord gaan en Daniël moest €3.200 inzamelen om de kosten voor de reis en deel van het project te betalen. Daar ging hij vol voor: auto’s wassen en koekjes verkopen, een interview op de Schager TV en een artikel in de krant. Het was prachtig om te zien hoe Daniël uit zijn schulp kroop. Ook vond hij het vertrouwen van alle mensen die hem geld gaven geweldig.”
Volwaardig lid van de groep
“In Bolivia heb ik vol bewondering naar hem gekeken. Zoals ik verwachtte, voelde hij zich meteen thuis. ‘Ik had het gevoel dat ik er mocht zijn. En dat we elkaar zouden helpen. Iedereen was gelijk, wat je beperking ook is’, vertelde Daniël blij. Maar het meest onder de indruk was ik van hoe hij het metselen, betonvlechten en cement maken oppakte. Net als de andere deelnemers hij dat nog nooit gedaan. Met zijn inzet en volledige concentratie was hij een volwaardig lid van de groep. Je zag hem groeien. Met een van de kinderen had hij een heel bijzonder contact. Ook als hij nu foto’s van haar ziet, raakt hij weer ontroerd.”
“Het was een bijzondere reis, waarin Daniël groeide omdat hij van betekenis was met zijn kwaliteiten en talenten als volwaardig onderdeel van de groep. Ook was hij van betekenis voor de kinderen van het project en voor mij. Van de puurheid en betrokkenheid waarmee hij het avontuur aanging heb ik geleerd en hij heeft me geraakt. Daarom heb ik soms moeite met de slogan ‘helpt je verder’ van ’s Heeren Loo, want we helpen elkaar verder, ongeacht of je een beperking hebt of niet. Het is geen eenrichtingsverkeer.”
