“We laten haar voor het eerst met een gerust hart achter”
Monique werd geboren als een prachtige, kerngezonde baby. Zo vol levenslust, dat de gynaecoloog bij de geboorte zei: “Zo, dat is een pittige tante, die laat zich later de kaas niet van het brood eten.” Toen ze 5 weken oud was kreeg Monique een urineweginfectie en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Toen ging het fout.
Vader Theo en moeder Jenny vertellen: “In het ziekenhuis werd onderzocht of Monique een aangeboren afwijking aan de blaas of nieren had. Dat was niet zo, en we konden haar al snel weer mee naar huis nemen. De volgende dag ging het echter helemaal mis en moesten we haar met spoed naar het ziekenhuis terugbrengen. Haar fontanel stond helemaal strak, lag als een half ei op haar hoofd. Er is toen een lumbaalpunctie verricht om de druk in haar hersenen te verminderen.”
Opnieuw problemen
Monique leek te herstellen maar na tien dagen ging het weer mis. Theo en Jenny: “Op een dag was haar lichaamstemperatuur slechts 32 graden. Ook stond haar fontanel opnieuw strak, had ze uitpuilende ogen en een strakke buik. Na een nieuwe lumbaalpunctie lag ze met haar hoofd en handen te schudden. Het was vreselijk.” Op dat moment was het niet duidelijk wat er met Monique aan de hand was. Bij later onderzoek bleek dat hersenletsel was ontstaan door een overdosis medicijnen. “Met 8 weken mochten we Monique weer mee naar huis nemen. Toen was er echter niet veel over van onze kerngezonde levenslustige dochter”, aldus Theo en Jenny.
Zware thuissituatie
Eenmaal thuisgekomen stonden Theo en Jenny er alleen voor. “Daar stonden we dan. We wisten helemaal niet wat te doen. De eerste vier jaar van haar leven heeft Monique bij ons thuis gewoond. We deden wat we konden natuurlijk, maar het waren vier hele zware jaren. Monique reageerde nergens op, deed en kon helemaal niks. En we kregen zo goed als geen hulp.” Omdat Theo en Jenny ook een zoontje van twee en half hadden die ze een fijne kindertijd wilden geven, schreven ze Monique in voor een instelling. Toch was het behoorlijk schrikken toen er op haar vierde ineens al een plek voor haar was.
Warm welkom
Sinds 2 jaar woont Monique bij ’s Heeren Loo in Druten. Theo en Jenny: “Een schot in de roos. We zijn zó blij met deze woning, we laten haar voor het eerst in al die jaren met een gerust hart achter. Meteen vanaf het begin proefden we dat er een hele fijne sfeer was. Ook Monique voelde zich gelijk thuis, want ze liet meteen een grote bolus achter haha. Voorheen kneep ze vaak haar ogen dicht, nu kijkt ze je met open ogen aan. Ze heeft een eigen bankje en daarop ligt ze heerlijk ontspannen rond te kijken. En de medewerkers zijn niet alleen lief voor Monique, maar ook voor ons.”
Genieten op haar bankje
“Het is nog nooit zo goed gegaan met Monique. Toch is het ook na 52 jaar soms moeilijk. Bijvoorbeeld als je iemand tegenkomt waarvan je denkt: dat had ook mijn dochter kunnen zijn. Gelukkig hebben we veel steun aan ons geloof en aan elkaar. We houden zielsveel van Monique. Ze herkent ons niet, maar als we bij haar komen ligt ze lekker tussen ons in op haar bankje. Dan zie je haar genieten. We hopen dat we nog heel lang samen kunnen zijn. Maar mocht ons iets overkomen, dan weten we dat Monique in goede handen is”, besluiten Theo en Jenny.