Ik zorg dat de cliënten een fijne dag hebben en ben er voor ze

Een gruwelijke hekel aan de middelbare meisjesschool (MMS) dreef Janneke Gramser in 1968 op 14-jarige leeftijd naar een baantje in de keuken van de Boldershof in Druten (nu onderdeel van ’s Heeren Loo). Haar moeder en de leerkracht hadden met elkaar afgesproken dat ze na de herfstvakantie weer terug naar school zou gaan. Dat bleek een misrekening, want 50 jaar later werkte ze er nog. Niet langer als keukenhulp, maar als activiteitenbegeleider. Janneke is de eerste medewerker van ’s Heeren Loo die haar 50-jarige jubileum vierde.

Hoewel ze veel plezier had met haar keukencollega’s, zag Janneke al gauw in dat ze dat werk niet haar hele leven wilde blijven doen. Het begeleiden van cliënten trok haar meer. Daarom volgde ze een deeltijd vooropleiding, zodat ze zich kon aanmelden voor de inservice-Z-opleiding voor woonbegeleider. Het was een schot in de roos. “Al die jaren vond ik het geweldig om cliënten een fijne dag te bezorgen en er voor ze te zijn, dat blijft voor mij de uitdaging”, vertelt Janneke. 

Om 7 uur al in de pyjama

“Vroeger zaten de cliënten om 7 uur al in hun pyjama. Dat vond ik helemaal niets. Dus als ik werkte, gingen we na het eten lekker wandelen en ergens op een bankje zitten kletsen. Bij thuiskomst hielpen de oudere cliënten dan bij het omkleden van de jonkies. En als die op bed lagen, praatten we nog na met de oudere cliënten. Dan hadden we een leuke avond.” Een ander moment dat haar is bijgebleven is dat een cliënt een handbike rolstoel kreeg: “Ik zie nog de blijdschap van die cliënt, toen zij zelf met haar rolstoel naar de tafel kon komen.”

Plezier, humor en veiligheid

In 1977 liep Janneke door een val op de groep een ernstige rugblessure op, waardoor ze noodgedwongen enkele jaren uit het werk was. Omdat ze graag weer wilde werken, volgde ze een opleiding textiele werkvormen. In 1981 kon ze aan de slag als activiteitenbegeleider bij cliënten met onder andere moeilijk verstaanbaar gedrag. Ook nu weer met haar positieve instelling. Janneke: “Ik werd betaald om gezellig te zijn, vond ik, dus benaderde ik cliënten positief. Ik sprak ze vooral aan op hun goede gedrag: ‘wat is er met je, anders ben je zo gezellig?’ Ook heb ik leren kijken. Heeft een cliënt echt hoofdpijn of zit hem iets dwars? Of als een cliënt niet zelf naar de WC wil, loop ik even mee, want misschien is hij bang. Dat werkt beter dan zeggen dat hij het anders wel zelf gaat. Ook vroeg ik een cliënt wat ik kon doen, zodat hij niet hoefde te schoppen of te slaan. Zo zorgde ik voor veiligheid voor de cliënt. Samen met plezier en humor, ook met je collega’s, maakt dat zowel wij als de cliënten graag naar hun werk komen.”

Waken bij een cliënt

De laatste jaren werkte Janneke op een groep met senioren. Ook deze groep was weer gezellig. Al trok een periode waarin veel cliënten overleden en zware wissel. “Met collega’s zorgde je ervoor dat er altijd iemand bij hem of haar was. Mijn kinderen wisten het niet, maar ’s nachts ging ik regelmatig waken bij een cliënt in zijn laatste uren. Maar ons team was ongelukkig en daar kwamen we niet goed uit. Gesprekken met de gedragswetenschapper van de groep hebben ons enorm geholpen. Ook leerden we van haar hoe we er met de cliënten over konden praten.”

Werken vanuit hart stopt niet

Op 29 mei nam ze afscheid van haar werkplek, maar ze komt nog regelmatig op de Boldershof. Want haar zus met een verstandelijke beperking woont er ook. Janneke is haar voogd en mentor. En in geval van nood kunnen begeleiders altijd een beroep op haar doen.
“Ik heb altijd gewerkt vanuit mijn hart, dat stop niet”, besluit Janneke.