Gezinshuis aan het woord
Wendy en Gert vertellen

Het gezinshuis – een 2-onder-1-kapwoning – van Wendy en Gert ligt in een kinderrijke buurt in Dalfsen. Ze hebben drie eigen kinderen: Wesley, Jordy en Lindy. Wendy werkte al in de zorg en had veel te maken met kinderen die tussen wal en schip vallen. “Het leek me mooi om zelf een gezinshuis te beginnen, met als doel kinderen een nieuw toekomstperspectief te bieden.” 

Het echtpaar voerde meerdere gesprekken bij ’s Heeren Loo en werd zorgvuldig gescreend. “Dat is goed, want het is niet niks om een kind met een rugzakje in huis te nemen. Bovendien moet je er allemaal achter staan. Als jouw partner ook maar een beetje twijfels heeft, moet je het niet doen. Ook jouw kinderen moeten het zien zitten.”

Een tip van Wendy: bekijk samen met de gedragswetenschapper zorgvuldig welk kind wel en niet past binnen jouw gezin. “Wij wilden graag dat het gezinshuiskindje ongeveer dezelfde leeftijd had als onze eigen kinderen. De gedragswetenschapper gaf aan dat ons oudste eigen kind de oudste moest blijven, vanwege de positie in het gezin. Wijzelf wilden geen risico op fysieke agressie in ons gezin, omdat onze eigen kinderen nog zo jong waren.” 

De plaatsing werd zorgvuldig opgebouwd. “Eerst een paar uurtjes, daarna een dag, een nacht slapen en een heel weekend. En vervolgens om de week een hele week. Moet het kind per direct het huis uit, dan wordt het wél in één keer geplaatst. Je kunt altijd terugvallen op je collega’s bij ‘s Heeren Loo, zoals de gedragswetenschapper en therapeuten.” 

In 2015 was het zover: het gezin van Wendy en Gert verwelkomden twee jongetjes, broertjes van elkaar. “Dat was voor ons allemaal wennen. Voor mijzelf, omdat een kind thuis begeleiden heel anders is dan op een groep. Je bent immers 24 uur per dag aan zet. Voor mijn man omdat hij niet werkt in de zorg en nog geen ervaring had met kinderen met verschillende problematieken. Dat had tijd nodig. Onze kinderen wenden snel. Ze vonden het leuk en interessant; ze kregen er twee broertjes bij." 

"Niet iedereen in onze omgeving was direct enthousiast. Logisch, want onze ouders, broers en zussen hadden er niet voor gekozen. Inmiddels zien ze zichzelf als grootouders, ooms en tantes. Er is geen verschil meer in de bejegening tussen onze eigen kinderen en onze gezinshuiskinderen.”

De zorg voor een gezinshuiskind is anders dan die voor je eigen kind”, benadrukt Wendy. “Ieder gezinshuiskind heeft een rugzakje en vaak een hechtingsstoornis. Het heeft dus meer begeleiding nodig. Je hebt kennis nodig van de beperkingen en het gedrag. Het kind kan ook therapieën nodig hebben, waarmee je druk bent. Je hebt ook kortere lijntjes met school." 

"We schrijven rapportages, voeren jaargesprekken en stellen doelen. Die leg je vast in het persoonlijk plan, waar je samen met je collega’s van ’s Heeren Loo aan werkt. Dat is allemaal anders.” De problematiek van één van de jongetjes was dusdanig dat hij na drie jaar in een andere gezinshuis moest worden geplaatst.

Het jongetje – Johan heet hij - is gewoon onderdeel van het gezin, vertelt Wendy: “Alsof het ons eigen kind is. Onze eigen kinderen zien hem als extra broertje. Ze spelen en leren samen, alles wat kinderen in een gezin samen doen. Ze zijn daardoor socialer geworden. Ze hebben geleerd dat er kinderen zijn die extra zorg en ondersteuning nodig hebben. Nee, ze vinden het geen inbreuk op hun privacy."

"Wel worden ze besproken met de gedragswetenschapper. Wie heeft de klik? Waar loopt het minder lekker? Het hele gezin wordt besproken. Je levert in op je privéleven, omdat er altijd een professional meekijkt over je schouder. Dit vinden de kinderen geen belemmering.”

Toch blijven er verschillen, geeft Wendy toe. “We weten allemaal dat hij niet ons biologische kind en broertje is. Dat voelt en weet hij zelf ook. We hebben daar met hem over gesproken. Wat voel je? Wat vind je? En wat wil je? Hij heeft contact met zijn eigen broers en zussen. Dat vinden we belangrijk. We kunnen ook niet zijn ouders vervangen, ook al voelt het heel eigen omdat hij hier al zo lang woont." 

"Het contact met de biologische ouders kan trouwens uitdagingen geven, want is het niet vanzelfsprekend dat de ouders het accepteren dat hun kind bij jou woont.” 

Verder moet je er rekening mee houden dat een gezinshuiskind op een gegeven moment weggaat. In principe blijft het kind tot zijn 18e bij je. Maar het kan ook worden teruggeplaatst bij de eigen ouders. Ook kan het zijn dat er geen goede match is of dat het gedrag van het kind verandert, vanwege de puberteit of een trauma. Dat moet niet ten koste gaan van je gezin. Je moet zulke moeilijke beslissingen wel durven nemen. Best lastig, want je wilt je op een bepaalde manier hechten, zodat het kind zich aan jou kan hechten. Tegelijkertijd weet je dat het kan worden teruggeplaatst.” 

Al met al vinden Wendy en Gert hun gezinshuis een verrijking voor het hele gezin. “We leren er veel van. Een kind met een rugzakje dat uit een ander milieu komt, heeft andere waarden en normen meegekregen. Je moet dus vanuit een ander perspectief kunnen kijken. Alles wat wij vanzelfsprekend vinden, is eigenlijk niet vanzelfsprekend." 

We hebben ook vele leuke momenten samen, maar het is niet altijd makkelijk. Weet dus goed waar je aan begint. En besef dat je er niet komt met liefde alleen. Gezinsouder zijn is een vak waarvoor je kennis en vaardigheden nodig hebt. Daarvoor kun je terugvallen op je collega’s bij ’s Heeren Loo. Je doet het echt samen. Zo leer je steeds meer.”